مجتبی احمدی

مجتبی احمدی

خدای را سپاس، آن یکتای بی‌انباز را، که بندۀ ناچیز را نواخت و نَمی از یَمِ اسلامِ ناب را به ذهن او تراواند و مهرورزانه او را بَرکشید و کِلک به دست‌اش داد، بومی فرارویش نهاد، تا آن‌چه در مدرسۀ قرآنی، از سرچشمه‌های روشنایی به ذهن‌اش می‌تراود، بر آن بومِ خدای‌افراشته، بنگارد، شاید خود را روزنی باشد به سوی روشنایی و ساحَتِ رستگاری و دیگران را مجالی، تا در برابر این قاب، درنگ ورزند و نکته‌های درخور را، از کاستی‌ها و کژی‌ها، بنمایانند، تا برای فردا و فرداها، توشۀ راه باشد.
دکمه بازگشت به بالا