از دیدگاه‌ها و سخنان فقیهان بزرگ اهل سنت روشن می‌شود: با توجه به اختلاف فراوانی که در حکم دارند، غنای ناپسند و نکوهیده را غنائی می‌دانند که نه به خودی خود و در ذات، بلکه به خاطر پیامدهای آن، ناپسند گردیده است
گذری بر دیدگاه‌های فقیهان اهل سنت
روی هم رفته از دیدگاه‌ها و سخنان فقیهان بزرگ اهل سنت روشن می‌شود: با توجه به اختلاف فراوانی که در حکم دارند، غنای ناپسند و نکوهیده را غنائی می‌دانند که نه به خودی خود و در ذات، بلکه به خاطر پیامدهای آن، ناپسند گردیده است؛ در مَثَل، شهوت‌انگیزی، وهن و به سخره‌گیری دیگران، بیان زیباییهای زنان نامحرم و. . . همچنین زیاده‌روی در غناء را نیز ناپسند می‌دانستند.
در نتیجه، در نگاه فقیهان اهل سنت، صدای خوش، هر چند از دو ویژگی: واگردانی در گلو، و وجدآوری و سرورانگیزی برخوردار باشد، غنای ناپسند به شمار نمی‌آید، بلکه درون‌مایه، یا آن‌چه به همراه آن می‌آید، اگر زشت باشد، سبب نکوهیدگی آن می‌گردد.
نمونه هایی از غناء ناپسند، در نگاه فقیهان اهل سنت
۱. غناءِ لهوی.
۲. غناءِ جاری در بین حکومت‌گران اموی.
۳. آوای دربردارندۀ واژگان ناشایست.
۴. بیان زیباییهای پسربچگان.
۵. بیان زیباییهای زنانِ شناخته شدۀ زنده.
۶. نغمه‌سرایی دربارۀ لذت‌بخشی، گوارایی و نشاط‌انگیزیِ شراب، به گونه‌ای که افراد را برانگیزاند که لب به آن بیالایند.
۷. زیبا جلوه دادن میخانه‌ها.
۸. هجو و بدگویی مسلمان، یا اهل ذمه.
۹. نغمه‌سرایی و آوازخوانی مرد برای زن و یا زن برای مرد، با بادهگساری و فسق.
۱۰. پیشۀ خود گرداندنِ آوازخوانی، نغمه‌سرایی و خُنیاگری.
۱۱. همانندی با امور باطل.
۱۲. نغمه‌سرایی و آوازخوانی در مجالس فسق و فجور.
۱۳. آوازخوانی برای سفیهان، گمراهان و فتنهگران.
۱۴. آوازخوانی زن، یا کودک برانگیزانندۀ شهوت.
۱۵. غناء با ابزار موسیقی: رُباب، چنگ و بَربَط.
۱۶. نغمۀ آمیخته به هجو، سرزنش و ناسزاگوییِ اهل دین.
۱۷. نغمۀ برانگیزانندۀ شنوندۀ جوان به کارهای شهوانی.
۱۸. پیشه‌سازیِ نغمه‌سرایی و آوازخوانیِ شادخوارانه.
۱۹. چیرگی شهوت بر شنونده با شنیدن نغمه‌های نغمه‌سُرا.
