فتوا،برگرداندن هر فرعی به اصل آن، پیوند زدن شاخه به ساقه، شکوه بخشیدن به پایگاهِ سر به آسمان سودۀ آن، پاک نگه‌داشتن آن از هر دَنَس و آلودگی، کاری است دشوار، که تنها و تنها از عالم ربانی، در هر دوره‌ای ساخته است
او، در جامِ چشم علی و فاطمه(ع) می‌دید نسلی زاد بر زاد، پیاپیوسته، از آنان پا به پهنۀ گیتی می‌گذارد، با رفتار، گفتار، روشن‌گری‌های عالمانه، حکیمانه، باریک‌اندیشانه، سنجیده و زمان‌شناسانه، به ترجمان وحی همت می‌گمارد، ارکان آن را برمی‌افرازد و زمینه‌های شکوفانی و دامن‌گستری آن‌را فراهم می‌سازد.
از این روی، دو صدرنشینِ طلایه‌دار این نسل پاک، زلال و رخشان را به آغوش می‌گرفت، می‌بویید، می‌بوسید، لبان مبارک‌اش را بر لبان آنان می‌گذارد، سینه‌شان را بر سینه می‌چسباند، تا نسیم سُکرآور جان خویش را به کوی جان آن دو میوۀ بهشتی بوزاند و جرعه‌هایی از آب حیات را که در شریان‌های جانِ جان‌بخش‌اش، جاری بود، به شریان‌های جان آنان سرازیر سازد، تا اینان در دوران زندگی، فراز و فرودها، هنگامه‌های گوناگون، بتوانند با الهام آن‌به‌آن از کتاب و سنت و سرچشمۀ الهام‌ها، روح‌مردگان را حیات بخشند و دورافتادگانِ از گردونۀ زیستی شایسته و سرشتاری را به آبشخور آن برگردانند و می‌دید شاخه‌های رُسته از این ساقه را که چسان می‌بالند، سایه می‌گسترانند و دل‌ها را از تفت زندگی‌های دوزخی و تفتیدن و گداختن در آتش‌های خودافروخته، به خُنُکای جان‌افزای خود می‌کشانند و از صراحی ناب وحی، لبالب‌شان می‌سازند.
این امید شورانگیز که قلمرو وجودش را در چنگ گرفته بود، به او توان می‌بخشید پنجه در پنجۀ سختی‌ها، از هر نوع و جنس بیفکند و با گام‌های استوار، به پیش برود و ارکان خاتمیت را برافرازد.
این دوره، افزون بر سختی‌ها، خان‌ها، گردنه‌های دشوار دوره‌های پیشین، که انبیای بزرگ الهی، با آنها رو‌با‌رو بودند، سختی‌ها و خان‌‌های هراس‌انگیز و دهشت‌زای خود را داشت که بی‌شمار بودند؛ صخره‌هایی که یکی پس از دیگری می‌بایست فرو می‌پاشیدند و چشمه‌ها از دل آنها جاری می‌شدند؛ پی‌ها و بنلادهایی که می‌بایست در سنگستان‌ها ریخته می‌شدند و ارکان دین بر آنها استوار می‌گردیدند، ارکانی که سقف حیات طیبه انسان را در همۀ روزگاران، در سرّا و ضرّا، بالای دست بگیرند و سعادت و خوشبختی انسان را برآورده سازند؛ خوشبختی و سعادتی که همۀ آنات و زوایای زندگی انسان را دربر بگیرد، نه در دوره‌ای، دونِ دوره‌ای که در همۀ دوره‌ها، نه گروه انسانی، دونِ گروه‌های انسانی دیگر، که همۀ گروه‌های انسانی از هر نژاد، نهاد، ریشه و گوهر.
